Η ΖΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ «ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΚΑΙ Η ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΤΗΣ «ΚΙΝΗΣΗΣ» ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία

του πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,

από την ιστοσελίδα floga.gr, επάνω στο χωρίο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, κεφάλαιο 13ο, στίχοι 10 έως 17, στα πλαίσια της ερμηνείας που έγινε στο κήρυγμα της Κυριακής 5-12-2004.

Θα έλεγε κάποιος πως ακούσαμε ένα ακόμη θαύμα του Χριστού, αλλά επειδή το θαύμα ακριβώς κινείται στον χώρο της αγάπης του Χριστού και του μυστηρίου της αγάπης Του, παρόλο που φαινομενικά δηλώνει τι γίνεται, μέσα σε αυτό το θαύμα κρύβεται μια ολόκληρη διεργασία της αγάπης του Θεού και της καρδιακής ανταποκρίσεως του ανθρώπου σε αυτό το θαύμα που κάνει. Αυτή η περικοπή που ακούσαμε πριν από λίγο, τόσο απλά κατανοητή, προσδιορίζει, στα εσωτερικά της πολύ μυστικά μεγέθη, πολύ βαθιές καρδιακές διεργασίες που είναι ανοιχτές και για μας, φυσικά, για τη λειτουργία του δρόμου του θαύματος μέσα από άλλες διαδικασίες, πέρα από τον τρόπο που εμείς το καταλαβαίνουμε σαν έκτακτο γεγονός, μέσα από το οποίο γίνεται κάτι ξαφνικά επάνω μας.

Προσέξτε -και πρέπει να προσέξουμε- τις λεπτομέρειες της περικοπής. Εδώ προσδιορίζεται πάρα πολύ συγκεκριμένα, σχεδόν με τρεις λέξεις (κάτι που δεν είναι σύνηθες), το είδος της αρρώστιας της γυναίκας, θαρρείς και γράφει κάποιος ένα ιατρικό δελτίο. Λέει «συγκύπτουσα, μη δυναμένη ανακύψαι» και μάλιστα «εις το παντελές». Δεν είναι σύνηθες το γεγονός της περιγραφής της αρρώστιας «τριτώς», με αυτόν τον τρόπο που γίνεται εδώ πέρα και θέλει κάτι να προκαλέσει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, για τη διεργασία της βαθιάς ερμηνείας του κειμένου. Δηλώνεται λοιπόν μια ακινησία της γυναίκας: «Συγκύπτουσα», «μη δυναμένη ανακύψαι» και «εις το παντελές». Ταυτόχρονα όμως, απ᾽ ό,τι φαίνεται, απ᾽ ό,τι ερμηνεύουν οι Πατέρες που προσεγγίζουν την περικοπή, μες στην καρδιά της γυναίκας, της εξωτερικά ακίνητης, λειτουργείται μια πολύ βαθιά κίνηση. Είναι μυστική κίνηση που δεν φαίνεται στο κείμενο. Απλώς συλλαμβάνουμε την κίνησή της με έναν τρόπο αποφατικό όχι γιατί κάνει κάτι, ούτε λέει τίποτε (είναι τελείως σιωπηλή), [αλλά] από τη λέξη που λέει το κείμενο, ότι ο Χριστός «προσεφώνησε» αυτή.

Ο Χριστός, παρόλο που μας αγαπάει ατέλειωτα, δεν παρεμβαίνει ποτέ δια εξωτερικών γεγονότων για να παρέμβει στην ελευθερία μας. Εδώ το «προσεφώνησε» και μάλιστα «προσεφώνησε» (δίνεται επίφαση στο γεγονός του ήχου της φωνής) σημαίνει που ο Χριστός ανταποκρίνεται σε αυτή τη βαθιά εσωτερική μυστική κίνηση που κάνει η γυναίκα, η ακίνητη γυναίκα, αλλά κινούμενη καρδιακά προς τον Χριστό, απ᾽ ό,τι φαίνεται με έναν τρόπο ησυχαστικό, βαθιά νηπτικό, ασκητικό. Αυτή η γυναίκα, πολύ μυστικά, πολύ κρυφά ασκήθηκε σε αυτή την κίνηση προς τον Χριστό και ο Χριστός ανταποκρίνεται προσφωνών αυτήν. Και φαίνεται που έτσι είναι τα πράγματα, πως η γυναίκα ούτε διαμαρτύρεται για την αρρώστια, ούτε περιγράφει την αρρώστια η ίδια, δεν κάνει τίποτε, παρά μόνο καταλήγει να εμφανιστεί αυτό το μυστικό δομικό στοιχείο που έχει πάνω της με το ότι δοξολόγησε τον Θεό. Καμιά άλλη κουβέντα. Εκρήγνυται όλη αυτή η εσωτερική κίνηση σε μια δοξολογία και έρχεται ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα μέσα από την πορεία της περικοπής, ότι η βαθιά κίνηση η εσωτερική ορίζει τα πράγματα για τη ζωή μας, όπου ο Χριστός ανταποκρίνεται κι Εκείνος με έναν μυστικό τρόπο, έστω με μια φωνή που προσεφώνησε, σε αυτή μας την κίνηση.

Είναι ολόκληρη η πνευματική ζωή του χριστιανού, που είναι μια πολύ βαθιά κίνηση, εν αντιδιαστολή με τον περίγυρο της περικοπής που ακούσαμε (όλοι εκείνοι που έβλεπαν και ανέλυαν το γεγονός, γιατί και πως, είναι Σάββατο…). Μια ανάλυση, μια λογοκρατία, μια κυριαρχία πληθωρικότητας του λόγου, που είναι ουσιαστικά μια ακινησία για τη λύση των προβλημάτων του κόσμου. Όλη αυτή η δεδηλωμένη αναζήτηση με ένα δυναμικό τρόπο, με λόγια, με εκφράσεις, με φιλοσοφίες, για το τι θα γίνει για τον κόσμο, δηλώνει αυτή την οριζόντια, τελείως δαιμονιώδη κίνηση. Δαιμονιώδης είναι η κίνηση η οποία δεν καταλήγει στον Θεό. Είναι απλώς μια κίνηση που παλινδρομεί συνεχώς με έναν σπειροειδή τρόπο και δεν καταλήγει πουθενά, μια συνεχής αναζήτηση. Αυτό κάνει ο περίγυρος. Έχει φαινομενικά κίνηση και έχει μια νεκρή ακινησία και κάνει η περικοπή εδώ πέρα αυτή την αντιπαραβολή της πληθωρικής σιωπής με την πληθωρική κίνηση και απορρίπτεται η πληθωρική κίνηση αν δεν υπάρχει πληθωρική αυτή η ησυχία και η βαθιά κίνηση προς τον Χριστό μας. Και γίνεται το θαύμα και απλώς ο κόσμος γύρω χαίρει, χωρίς να προσδιορίζει τι έγινε. Ξέρουν ότι κάτι βαθύ έγινε.

Και ανοίγεται ένας δρόμος στη ζωή μας. Είναι πολύ βαθιά μυστικός. Η πνευματική ζωή είναι ένα μυστήριο, δεν ορίζεται με συντεταγμένες. Η Εκκλησία απλώς δίνει τρόπους και αυτοί οι τρόποι χαράζουν ένα βαθύ μυστήριο μέσα μας. Λέει «μετάνοια», λέει «νηστεία», λέει αυτά που λέει. Μέσα εκεί πέρα υπάρχει μια ολόκληρη σιωπηλή κίνηση προς τον Χριστό που καταργεί και αναιρεί οποιαδήποτε διαμαρτυρία, οποιαδήποτε ανάλυση του «πώς» και του «γιατί», του «έτσι» και του «αλλιώς», «γιατί είμαστε;». Και καταλήγει αυτή η κίνηση προς τον Χριστό και γίνεται απλώς μια δοξολογία. Στη χαρά και στη λύπη όλα είναι δοξολογία και ο Χριστός ανταποκρίνεται μυστικά και η γυναίκα η οποία δεν κινείται πια είναι κινούμενη, γιατί ο άγιος είναι κινούμενος και έχει μια ατέλειωτη κίνηση, που πάει στον ουρανό. Αυτή λοιπόν η αντιπαραβολή της κίνησης και της ακινησίας ορίζει πραγματικά και μπορεί πραγματικά να δώσει νόημα στη συνεχώς ταραγμένη και κινούμενη, αναζητούσα εποχή μας με τόσο πολλά λόγια.

Η ορθόδοξη ζωή έχει αυτή τη βαθιά κίνηση και τότε, όταν τη βρεις, και μιλάς και σωπαίνεις είσαι στον Χριστό κοντά. Αν δεν την βρεις, και μιλάς και σωπαίνεις είσαι δαιμονιώδης. Ακολουθείς αυτήν την πορεία, ειδάλλως, πραγματικά, και μη ζώντας την Ορθοδοξία και μιλώντας για το κάλλος της, για τους μεγάλους θησαυρούς της, δεν θα κάνουμε αυτή τη βαθιά κίνηση, και κρίνεται ολόκληρη η ζωή μας. Και τότε ο Χριστός ανταποκρίνεται φωνάζοντας προς εμάς, προσφωνών προς εμάς και εμείς πια δοξολογούμε τον Θεό και τίποτε άλλο και εκεί τελειώνει όλη η ιστορία. Τελειώνει και αρχίζει ξανά, και είναι και πάλι μια κίνηση και πάλι μια σιωπή και πάλι μια θεραπεία από τον Χριστό.

Ευχόμαστε, λοιπόν, αυτόν τον μυστικό τρόπο της αναιρέσεως της δυναμικής του κόσμου του δικού μας έτσι να τον ζήσουμε και τότε πραγματικά θα βρούμε το κάλλος των προτάσεων της ορθοδόξου Παραδόσεώς μας.

(Πηγή: http://www.floga.gr/50/01/01/2004-5/200412050101.asp)